Mια ανυπόφορη κατάσταση... (3)

Ένιωθα πικρία και την απόλυτη ερημιά μέσα μου από τις 21 Ιουλίου και μετά. Μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο είχε νόημα να γίνουν κάποια πράγματα για να βγει η προφητεία.

Τώρα νιώθω το απόλυτο κενό. Θυσιάσα τα πάντα, έχασα κάθε αξιοπρέπεια. Εξαντλήθηκα δεν έχω κάτι άλλο να δώσω πια. Μόνο πίκρα και ερημία. Μέχρι τώρα κατέστρεφα συμβολικά, τώρα θα πικράνω και θα ερημώσω. Ότι μου έμεινε αυτό θα δώσω. Θυσιασα τα πάντα, έχασα τα πάντα, έδωσα τα πάντα. Και κατανόηση στη μητέρα και τέσσερα σ αγαπώ και σεβασμό προς τον Καβέζο. Δεν έχω κάτι άλλο να δώσω πια. Έμεινα με πίκρα, άγχος, ερημιά, στενοχώρια. Aκόμα και ένα υποκατάστατο του Καβέζου δεν θα με έσωζε τώρα.

Ο Ρουμάνος είναι θρασύς και αλαζόνας, ο Καβέζος ευγενικός και υπερήφανος και απογοητευμένος από τη ζωή. Δεν έπρεπε να μ’ αφήσει κι άλλο μόνο μου όμως. Η μητέρα μου κουρασμένη και θλιμένη. Και εγώ το ίδιο και ταπεινός και δυστυχισμένος.

Ήμουν αδιανόητα σκληρός αλλά για να μην νιώθω πια πίκρα που δεν είχα ξανανιώσει έπρεπε να μετάβληθώ σε κάτι άλλο. Σε αδυσώπητο και ανελέητο. Δεν μπορούσα να ζητήσω άμεσα βοήθεια. Την Τόνια και τον Νότη τους σκεφτόμουν για το μέλλον. Δεν ήθελα να γίνω θρασύς και αλαζόνας. Έπρεπε όμως για να αντέξω όλα αυτά τα συναισθήματα να γίνω κάτι παραπάνω από σκληρός. Ανελέητος δηλαδή και αδυσώπητος και full αλαζόνας. Μου το είπαν αυτό οι πνευματικοί μου οδηγοί. Μου το είπαν ξεκάθαρα να γίνω αυτό.

Και ένιωθα απόλυτη συμπόνια για τον Καβέζο και την μητέρα μου και αυτοί με άφησαν μόνο μου με τους δαιμονές μου.  Γιάννη πάντα σε έβλεπα να μην μ’ αφήνεις μόνο μου το καλοκαίρι. Πάντα σε σκεφτόμουν να μ’ αγκαλιάζεις. Να βγαίνω μαζί σου για Burger ή για κινέζικο, που μου έλεγες ότι και εσένα σου αρέσουν* και να σου τα εξηγώ όλα έστω και μετά τις 21 Ιουλίου, οπότε και δεν μπόρεσα καν να σου εκφράσω τα συναισθηματά μου και από εκεί και έπειτα κατέβηκα στα άδυτα της Κολάσεως.


Έτσι θα ονομάζονται τα επόμενα άρθρα μου όποτε και αν τα εμφανίσω Κατάβαση στα άδυτα της Κολάσεως. Και αποφασίσα να τα εμφανίσω τελικά τον Δεκέμβρη...

Πριν βγάλετε ένα εύκολο και ανέξοδο συμπέρασμα για το αν είμαι ένας σκοτεινός ή φωτεινός θεός, για ακούστε και αυτόν τον Λειβαδίτη και σκεφτείτε τόσο για τις δικές σας ζωές αλλά και πόσα απραγματοποίητα ταξίδια έκλαψαν μαζί με εμένα...

Ποιοι είμαστε στ' αλήθεια; Μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας. 

Ποιο θα ανατρίχιαζε και ποιο θα συγκινούνταν περισσότερο από το παρακάτω; Το φως ή το σκοτάδι; Τελικά μόνο τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση...

*Bρε μούργο Γιάννη τον θύμασαι τον Καμπαμαρού, που σου έλεγα για τα κινέζικα και μου λέγες για τον Καμπαμαρού και πως θες να φτιάξεις δική σου αλυσίδα bar με spaghetti. Α ρε Γιάννη, όλα έγιναν λάθος. Με άφησες να κατέβω στο πιο βαθύ και σκοτεινό και παρανοϊκό μέρος του υποσυνείδητου αντί να μου σώσεις την παιδικότητα. Όλα έγιναν λάθος! Όλα έγιναν λάθος! 

Αλλά μόλις πετύχω ότι είναι να πετύχω, μόλις τα πετύχω όλα αυτά θα πέσω στις αγκαλιές σας εξουθενωμένος ενώ ο Μπομπ Σφουγγαράκης θα τραγουδάει Sweet Victory.

Ως τι βέβαια θα μου πείτε θα σας αγκαλιάσω; Ως μια loquita bandida. Ως μια τρελή εγκληματίας που θα κλέψει τις καρδιές σας! Και δεν υπάρχει συγχώρεση για αυτή την ληστεία!