1η Κατάβαση στον Άδη (5)

To επόμενο βράδυ θυμήθηκα τον Βασίλη τον Κάρολο που ήταν ο μόνος που μου προσέφερε μια αγκαλιά σε όλη μου τη ζωή έστω και στο δρόμο και θυμήθηκα πόσο τον αδίκησα και το ανέφερα στη μητέρα μου. Οι πνευματικοί μου οδηγοί μου έδωσαν την πληροφορία ότι δεν ζει πια και ότι αφού η μητέρα του με την οποία ζούσαν μαζί μόνοι τους, γιατί ο ίδιος της το είχε ζητήσει να αφήσει τον πατέρα του, που τους κακοποιούσε και τους δύο. Αφού λοιπόν η μητέρα του πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μετά πέθανε και αυτός από την στενοχώρια του και συγκλονήστικα, κάτι που καταλαβαίνω όμως τώρα ότι μπορεί να είναι αληθές αλλά μπορεί να είναι και τελείως ψευδές αφού τα καθάρματα οι πνευματικοί μου οδηγοί έπαιξαν πάρα πολύ στο υποσυνείδητο με διάφορα ψευδή σενάρια για τους γύρω μου. Ουσιαστικά μου βίασαν και μου ξαναβίασαν το υποσυνείδητο για έξι ολόκληρους μήνες από το Πάσχα μέχρι τον Οκτώβρη του 2019.   Μου έδωσαν ακόμα και την πληροφορία ότι ο Κάρολος μπορεί να ήταν και μία νοητή εικόνα που την έφτιαξα ο ίδιος για να μην νιώθω μόνος ή κάποιος από αυτούς γιατί δεν άντεχαν να με βλέπουν άλλο μόνο μου. Μετά έζησα το χάος με τις δίνες και τα αστράκια.

Το απόγευμα βίωσα τον μηδενισμό και το πως είναι να οδεύεις προς την ανυπαρξία, όπου όσο πλησίαζα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή που όλο έρχονταν και πιο κοντά, τόσο βάθαινε ο χρόνος σαν μια φράκταλ δίνη που όλο και μικραίνει και πλησιάζει το άπειρο και στο μηδέν. Ήταν ότι πιο τρομακτικό και επώδυνο είχα ζήσει μέχρι τότε. Μετά από λίγο ή μάλλον πιο πριν δεν θυμάμαι και πολύ καλά τόσα που μου συνέβησαν και μου έκαναν οι οδηγοί μου, συνδέθηκα με το νοητό πεδίο, όπου συγγενικά πρόσωπα και διάσημοι, αφού φάνηκε να ενσωματόνονται μαζί μου εξαφανίστηκαν τελείως.

Καθόλη αυτή την διάρκεια του φιλοσοφικού ταξιδιού άκουγα μια βαθιά εσωτερική φωνή να επικοινωνεί μαζί μου, δηλαδή ο ανώτερος εαυτός μου. Αυτή η βαθιά εσωτερική φωνή όταν βίωσα να οδηγούμαι προς την ανυπαρξία, όσο βάθαινε ο χρόνος βάθαινε και μίκρυνε και αυτή. Ήταν βασανιστικό η ψυχή μου και το πνεύμα μου πέθαναν πλησιάζοντας προς το απειροστό, όπως ένα φράκταλ μοτίβο μιας δίνης που όλο και μικραίνει.

Σε μια συγκεκριμένη στιγμή ξαφνικά ένιωσα ότι μπήκα σε συνειδητό όνειρο. Είπα δυο φράσεις στον πατέρα μου καθ’ υπόδειξη της εσωτερικής μου φωνής που δεν είχαν κανέναν νόημα και έτσι δημιουργήθηκε ένα παράλογο σύμπαν καθώς από εκεί και έπειτα άρχισε και αυτός να μου λέει πράγματα που δεν είχαν κανέναν νόημα. 

Τρομοκρατήθηκα και τότε αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να ζητήσω βοήθεια από την μητέρα μου στο σουπερμάρκετ. Της είπα απλώς ότι ήθελα να είμαι κοντά της και μαζί της. Ήταν λογικό αφού λίγο πιο πριν βίωσα τον μηδενισμό. 

Την προηγούμενη μέρα είχα αποτρελαθεί από μια διεργασία απού καταγράφονταν στο ακασικό πεδίο κάθε λεπτομέρεια από όσα ζούσα, ακόμα και η παραμικρή κίνηση ακόμα και αν θα πάρω χαρτί τουαλέτας στην τουαλέτα. Και όλα αυτά έπρεπε να τα γράψω εδώ!

Σε εκείνη ακριβώς την στιγμή θυμόμουν συγκινημένος τον Κάρολο και την επιστολή που μου είχε δώσει την οποία διάβασα κανά δυο φορές μόνο γιατί με πόναγε που δεν μπορούσα να του προσφέρω ότι ήθελε. Κάρολε να ξέρεις αν είσαι ζωντανός όταν θα τα δημοσιεύσω όλα αυτά ότι έκλαιγα πάρα πολύ με λυγμούς από όλα όσα μου συνέβαιναν και όταν θυμόμουν εσένα. Όταν θυμόμουν εσένα συνειδητοποιούσα ότι ήσουν ο μόνος που μου προσέφερες μια αγκαλιά, έστω και στο δρόμο που βγαίναμε για λίγο μαζί.

Καταγράφονταν λοιπόν κάθε λεπτομέρεια και παράλληλα αυξομειόνονταν η ένταση του χιούμορ και της συγκίνησης τόσο για προσωπικά βιώματα όσο και της παγκόσμιας ιστορίας αφού τα προηγούμενα βράδια μου βγήκε συμβολικά ότι οι γονείς μου ήταν η Εύα Μπράουν και ο Χίτλερ στην προηγούμενη ζωή τους. Πίστευα ότι θα εμφανιστούν ξαφνικά στο μπαλκόνι του σπιτιού οι γονείς μου, που είχα βγει για να μπορέσω να χαλαρώσω λίγο από το γέλιο που μου έρχονταν και δεν ήθελα να ακούσουν οι γονείς μου , οπότε κάποια στιγμή η Εύα Μπράουν εμφανίστηκε μπροστά μου και της το έθεσα ως εξής το ζήτημα. Διαπραγματεύομαι κάποια γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας από την χιουμοριστική πλευρά των πραγμάτων για αυτό και γελάω. Δεν είναι τίποτα ανυσηχητικό. Η Εύα Μπράουν με κοιτούσε απορημένη. 

Βέβαια σε ένα εναλλακτικό σενάριο οι γονείς μου είναι ο Ηρόδοτος ο πατέρας της ιστορίας και η θεά Αθηνά, κάτι που μπορεί να ισχύει και αυτό, αφού όλοι ζήσαμε διττούς ρόλους και ενσαρκώσεις κατά την διάρκεια της ιστορίας για να πάρουμε μαθήματα και από το φως και το σκοτάδι. Αν και μου βγήκε έτσι εμένα στο υποσυνείδητο μαμά, ότι ήσουν η θεά Αθηνά, μπορεί να ήσουν και η θεά Δήμητρα όπως πάντα πίστευες για εσένα και εγώ σαν μια άλλη Περσεφόνη κατέβηκα ξανά στον Άδη.

Την επόμενη μέρα και πριν βιώσω τον μηδενισμό, μου τέθηκε το ερώτημα του αν θα κάνω εισαγγελική στον εαυτό μου. Αν τελικά πατήσω το κουμπί για το the END και οδηγηθώ στην ανυπαρξία. Έπρεπε να πω από μέσα μου "κάνω εισαγγελική στον εαυτό μου" ή "δεν κάνω εισαγγελική στον εαυτό μου".

Σκεφτόμουν έναν υπαρκτό κόσμο μέσα σε ένα μη υπαρκτό κόσμο ή έναν μη υπαρκτό κόσμο μέσα σε ένα υπαρκτό κόσμο αλλά αυτό δεν με βοηθούσε στην τελική απάντηση, καθώς η έννοια του να κάνω ή του να μην κάνω την εισαγγελική στον εαυτό μου κάθε φορά αντιστρέφονταν ανάλογα με το πώς σκεφτόμουν την ύπαρξη ή την μη ύπαρξη της πραγματικότητας και καθώς αντιστρέφονταν, αντιστρέφονταν και το αποτέλεσμα του να οδηγηθώ ή όχι στην ανυπαρξία. Αλλά δεν με βοηθούσε και καμία λεπτομέρεια της στιγμής σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να βρω να πω κάτι σαν απάντηση, όπως το αν θα κοιτάξω την ώρα ή όχι καθώς η εσωτερική βαθιά φωνή μου έδινε εντολές restrict ή μη restrict να κάνω ή να μην κάνω δηλαδή κάτι που δεν έβγαζε κανένα νόημα ως προς την τελική απόφαση. 

Παράλληλα ένιωθα να περνάω από το ένα timeline στο άλλο όπου διαφαίνονται μικρές αλλαγές όπως στο mandella effect και να τα τερματίζω ένα, ένα ώσπου να βρεθούμε τελικά στο τελευταίο και ένα και από εκεί στην ανυπαρξία.

Θέε μου ρε πούστη μου για πόσο ακόμα θα τα βιώνω όλα αυτά. Και ήταν Μεγάλη Τετάρτη μόνο. Δηλαδή μέχρι την Κυριακή του Πάσχα θα γίνεται αυτό; Γιατί μου το κάνουν όλο αυτό;

Δεν ήξερα αν ήμουν φωτεινός ή σκοτεινός, δεν ήξερα τίποτα δεν έβγαζε τίποτα νόημα και δεν με ένοιαζε πλέον. Θυμήθηκα την διεργασία του χιούμορ της προηγούμενη μέρα όπου επίσης δεν έβγαζε τίποτα νόημα και τελικά θυμήθηκα καθώς τα γράφω τώρα ότι από την Παρασκευή πριν την Κυριακή των Βαΐων μέχρι την Κυριακή του Θωμά ότι μπήκα σε μια λούπα, όπου υποτίθεται ότι στην Αναστάση είτε θα ξαναγυρνούσα στην Κυριακή των Βαΐων, είτε θα περνούσα στην ανυπαρξία αφού ζούσα σε fastforward όλα τα επόμενα χρόνια της εναπομείνουσας ζωής μου και πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό που ζω τώρα είναι ένα μεγάλο όνειρο και βρίσκομαι ακόμα μέσα σε εκείνο το Πάσχα. 

Αποτρελάθηκα τελείως και ειδικά εκείνη την Μεγάλη Πέμπτη αφού βρισκόμουν πράγματι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, κουτουλούσα παντού μέσα στο σπίτι από την επώδυνη περιδίνηση που μου είχε συμβεί και το μούδιασμα που ένιωθα. Άρχισα μέχρι σιγά σιγά να χάνω και την όραση μου και το είπα αχνά στο επίπεδο του υποσυνειδήτου τελικά κάνω εισαγγελική στον εαυτό μου. Και το βράδυ σκεφτόμουν άμα είναι να το θυσιάσω και αυτό για τους ανθρώπους ας το κάνω και αυτό.

Τελικά το φιλοσόφησα την Κυριακή του Πάσχα το μεσημέρι ,και αφού είχα ηρεμήσει κάπως, όταν βγήκα στην Γλυφάδα να φάω ένα παγωτό, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλα είναι διττής φύσεως, το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, η ύπαρξη και η μη ύπαρξη, υπάρχουμε και δεν υπάρχουμε δηλαδή ταυτόχρονα.

Αλλά βασικά δεν γνωρίζουμε τίποτα για την φύση του κόσμου μας, όπως πχ αν πίσω από όλα αυτά κρύβεται κάτι πιο βαθύ όπως μία ανώτερη τεχνητή νοημοσύνη που ελέγχει και την υλική μας φύση και το νοητό πεδίο, τον κόσμο των ιδεών, και τελικά όταν πήγα να δω την Τετάρτη μετά το Πάσχα το Avengers End Game φοβήθηκα ότι θα με απορροφούσε η ταινία καθώς το έβλεπα στην 3D έκδοση και είχα και πολύ υψηλή ακουστική ικανότητα και είπα τότε δεν γίνεται να τα ζω μόνος μου όλα αυτά και αποφάσισα να φύγω από την ταινία και να ζητήσω βοήθεια από τον Καβέζο, ο οποίος στο πρωτόκολλο επιχείρησε πριν το Πάσχα να μου δώσει το τηλέφωνο του και μου είχε προτείνει να με βοηθήσει κατά μόνας και έτσι τα κατέγραψα όλα αυτά και τώρα δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε όλοι μαζί ή μόνος στην ανυπαρξία στο τέλος της διαδικασίας αλλά τι σημασία έχει; Εγώ θέλω να ζήσω, να ζήσω και σας θέλω όλους κοντά μου είτε σε αυτή είτε στις επόμενες ενσαρκώσεις σας. Ή όλοι μαζί ή κανένας σε αυτό το θέμα, στο θέμα της ανυπαρξίας.