To Πρωτόκολλο των Θαυμάτων (15)

Βέβαια όλο αυτό, όλο το «πρωτόκολλο των θαυμάτων» ήταν ένα θεωρητικό σενάριο το οποίο πραγματοποιήθηκε εν μέρει και στην υλική μας φύση μέχρι το Πάσχα, γιατί πραγματικά ζήτησα την βοήθεια που σας είπα από το πρωτόκολλο αλλά ήταν και ένα είδους αυταπάτης ταυτόχρονα για εμένα που πίστεψα βαθιά μέσα μου ότι θα συμβεί γιατί αυτό είχα ανάγκη εκείνη την στιγμή.

Είχα ανάγκη όπως το κοριτσάκι της Βικτωριανής εποχής η Αλίκη που έφτιαξε ένα δικό της κόσμο την χώρα των θαυμάτων για να ξεφύγει από τα βασανιστήρια που βίωναν τα παιδιά της εποχής της, έτσι και εγώ είχα ανάγκη να βρω για πρώτη φορά στη ζωή μου πραγματικούς φίλους που θα με βοηθούσαν και σε φιλοσοφικό και σε ανθρώπινο επίπεδο για να αποβάλω έτσι την μοναξιά που βίωνα σε αυτή.

Ειδικά ο Καβέζος, ειδικά εσύ Καβέζο κρατούσες τότε το κλειδί της μοναξιάς. Δεν με ένοιαζε αν με αγαπούσες, μες στα χέρια σου κρατούσες το κλειδί της μοναξιάς.

Μια μοναξιά που από το Πάσχα και μετά μετατράπηκε σε απόλυτη μοναξιά. Γιατί από το Πάσχα και μετά… Από το Πάσχα και μετά και συγκεκριμένα από την Κυριακή των Βαΐων και μετά βίωσα κάτι τόσο τρομακτικό που άλλαξε τελείως την όλη διαδικασία. Και ένιωσα τόσο μόνος, τόσο αφόρητα μόνος, πιο μόνος και από όσο ένιωθε το Φάντασμα της Όπερας.