Περί εκμεταλλεύσεως (3)

Ναι μεν τους μετανάστες…θα τους δούμε σαν ανθρώπους και θα τους περιθάλψουμε και θα τους ταΐσουμε και θα τους ποτίσουμε και θα φροντίσουμε να ζουν καλά τα παιδιά τους αλλά…
δεν θα μας απειλούν και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι… θα υπάρχει ένα όριο! Είναι φιλοξενούμενοι! Γιατί όταν ξεμείναμε από λεφτά και το παιδί του Αντώνη ήταν άρρωστο και ενώ είχα βοηθήσει την μάνα του, το πατέρα του, τον θείο του και γενικά όλο του το σόι, ο Αντώνης τόλμησε να με απειλήσει!

Είχε έρθει ο θείος του  από την Ισπανία, και του ζήτησα να με γνωρίσει σε αυτόν, και δεν ήθελε μην το πει στην μάνα του ότι τα χει με αγόρι. Και νευρίαζε και με απειλούσε ότι αν συνέχιζα θα έφευγε από το σπίτι. Τρίχες! Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στους γονείς μου για να καταλάβει ποιος έχει το πάνω χέρι στην όλη υπόθεση. Δεν φτάνει που ήταν το παιδί άρρωστο και έτρεχα μπας και βρω βοήθεια για να μπορέσει να το δει και να κάνει την δεύτερη εγχείρηση, δεν φτάνει που είχα βοηθήσει αυτόν και όλο του το σόι. Με απείλησε κιόλας! "Tα χρειάστηκε" ο Αντωνάκης.

Ε λοιπόν παιδιά καλοί, καλοί άλλα θα υπάρχουν όρια, αν τολμήσουν να μας απειλήσουν ή να μας υποδείξουν πράγματα ή να κάνουν του κεφαλιού τους όπως τότε που πήγαιναν με το έτσι θέλω και καταλάμβαναν πλατείες της Αθήνας και πανεπιστήμια,χωρίς να έχουν ρωτήσει κανέναν και μας απειλούσαν και από πάνω, Oι μετανάστες είναι φιλοξενούμενοι και πρέπει να μας σέβονται! Είναι άλλο πράγμα η βοήθεια που δίνεις σε έναν φτωχό άνθρωπο και η φιλοξενεία. Και άλλο το να σε εκβιάζουν να καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους και να σου ζητάνε με το έτσι θέλω να αλλοιώσεις τα ήθη και τα έθιμά σου. Αν βλέπουμε τέτοια φαινόμενα θα τους γυρνάμε την πλάτη μέχρι να συμμορφωθούν.

Και θα το κάνουν γιατί μετά από αυτά τα δύο βράδια που έλειψα, μπορεί να μην μου είπε κάτι ο Αντώνης και μπορεί να φαίνονταν τσατισμένος εκ πρώτης όψεως αλλά όταν κοιμηθήκαμε το βράδυ, μου το έδειξε με άλλο τρόπο πόσο του έλειψα. Όλο το βράδυ είχε γατζωθεί επάνω μου αγκαλίτσα ο όμορφος. :)

Ο Αντώνης είναι ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο έκανα νάνι-νάνι αγκαλίτσα :-)

Ξέρετε τι είναι να μην έχεις κοιμηθεί 28 χρόνια αγκαλιά με κάποιον. Νομίζω ότι ήταν από τα πιο επώδυνα κομμάτια της ζωής μου αυτό. Και νομίζω έκλαιγα για δυο-τρεις μέρες τότε, όταν κοιμήθηκα αγκαλιά με τον Αντώνη. Ήταν πολύ στενάχωρο, που δεν είχα κοιμηθεί ποτέ αγκαλιά με κάποιον σε όλη μου την ζωή.

Σημείωμα: Το αφήνω και αυτό το άρθρο να ανέβει όπως το είχα γράψει το 2012 για να δείτε πόσο αφελής ήμουν τότε και όσον αφορά τον Αντώνη το τσολί και όσον αφορά τους μετανάστες γενικά.  Αλλά και για κάποιον άλλο λόγο, γιατί τώρα στα 35 μου χρόνια το 2019 είμαι πολύ βαθιά πληγωμένος και ταπεινωμένος με όλο αυτό που μου συνέβη. Που κοιμήθηκα μια φορά στη ζωή μου με κάποιον και αυτός ήταν ένα τσολί που με εκμεταλεύονταν. Μου έρχεται να τα σπάσω όλα μέχρι και την οθόνη του υπολογιστή στον οποίο πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές.

Μόνο κάποιος από όσους ερωτεύθηκαν θα μπορούσε να με βοηθήσει να μην νιώθω πια πληγωμένος και τραυματισμένος, με μια αγκαλιά του. 

Να νιώσω ότι δεν έγιναν όλα αυτά χωρίς κανένα λόγο. Θα λυθούν όλα με μαγικό τρόπο με μια αγκαλιά. Ταχυδακτυλουργικά όπως το κάνω μέσα σε όλο το blog με τις ανθρώπινες σχέσεις όπως ακριβώς και η Amelie που έγινε χαρούμενη στο τέλος της ταινίας. Θριάμβευσε η αγάπη!