Αυτή η μάνα μου... (13)

Νάτες και οι μαλακίες που λέγαμε:

[21 Δεκεμβρίου 2001. Σήμερα δουλειά πρωί. Όταν γύρισα έβαλα πλυντήριο. Μέχρι να τελειώσει βράδιασε. Η μέρα είναι μικρή. Βγήκα στο μπαλκόνι να απλώσω. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό. Το φεγγάρι είναι υπέροχο απόψε. Πανέμορφο μες στη χειμωνιάτικη ψύχρα. Περικυκλωμένο από λαμπρούς κύκλους κίτρινους, κόκκινους, θαλασσί. Δίπλα του δυο αστέρια σχηματίζουν την είσοδο του κήπου του. Και γύρω γύρω διάσπαρτα άλλα αστέρια, κάτω αριστερά η μικρή άρκτος. Πιτσιλιές από τη μπογιά του ρομαντικού ζωγράφου. Χαμηλά τα σύννεφα σε σχήμα κομήτη σθμπληρώνουν το έργο. Είναι η υπογραφή του δημιουργού. Είμαι πολύ φορτισμένη]

[συναισθηματικά αυτό το βράδυ. Αύριο ο Δημήτρης θα κάνει την εξέταση και είμαι πολύ σκεφτική και στενοχωρημένη. Σκέφτηκα τον καλό μου φίλο. Θα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη φόρτιση μαζί του. Ας μην τον ενοχλήσω.

Το ραδιόφωνο παίζει τραγούδια που έβαζε στην εκπομπή του. 

Θα ήθελα η αυριανή μέρα να μην έχει πρωί. Να βραδιάσει και να έχουν τελειώσει όλα χωρίς να το καταλάβω και πιο πολύ ο Δημητράκης. 

Μπήκε ο Δημητράκης και κάνει χιούμορ με το καθαρτικό. Ευτυχώς που εκείνος το αντιμετωπίζει πιο ψύχραιμα τουλάχιστον, έτσι δείχνει, και με κάνει να αισθάνομαι κάπως καλύτερα.]

[Απογοήτευση, κακή διάθεση, μελαγχολία, άρνηση της ζωής, σκέψη για θάνατο. Τα έχω βιώσει αρκετές φορές. Μετά όταν τα πράγματα πάνε καλύτερα και συνέρχομαι τα βλέπω όλα διαφορετικά. Λέω ότι ήμουν χαζή που έκανα τέτοιες σκέψεις. Αρκεί όμως μια μικρή στιγμή για να το κάνεις. Μια στιγμή που το μυαλό σου αδειάζει απ' ότι μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή από τις συνέπειες αυτού που πας να κάνεις. Κι έχω και το πιο αποτελεσματικό μέσον για να το πετύχω. Το υπηρεσιακό πιστόλι του άντρα μου. Και τα φορτηγά στο δρόμο δεν είναι άσχημα. Το θέμα είναι να τελειώνεις μια κι έξω. Αρκεί να παρθεί η απόφαση. Η απόφαση της στιγμής.]