Αυτή η μάνα μου... (12)

["καλό παιδί" με σίγουρο μισθό μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, γιατί υπήρχε και ο φόβος να μείνω γεροντοκόρη αν περνούσαν λίγα χρόνια. Εξάλλου ποιος είναι ο προορισμός της γυναίκας, να παντευτεί, να κάνει οικογένεια. Εντάξει το ήθελα κι εγώ τότε. Έτσι με είχαν γαλουχήσει. Δεν μπορούσα να ξεφύγω από την νοοτροπία της μικρής κοινωνίας του χωριού. 

Τότε ήμουν ενθουσιασμένη, ευτυχισμένη μπορώ να πω. Σιγά σιγά όμως ήρθε η απογοήτευση. Γιατί ο άντρας μου μ' αγαπάει, μ' αγαπάει πάρα πολύ. Με μιαν αγάπη εγωιστική, κτητική, ασφυκτική. Έχει κόμπλεξ και ανασφάλειες και ζήλια παθολογική. Άρχισε λοιπόν να σταλάζει μέσα μου η πίκρα.]

[Με τα χρόνια αυτές οι στάλες δυνάμωσαν και έγιναν βροχή και καταιγίδα. Η ψυχή μου δεν άντεξε, πλημμύρισε και μια ωραία πρωία (κυριολεκτικά) άρχισαν τα πρώτα σημάδια της κατάθλιψής. Το σοκ ήταν μεγάλο. Δεν πίστευα ότι είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.

Η εμπειρία είναι δυσάρεστη σε αφάνταστο βαθμό. Το σώμα καταβεβλημένο και η ψυχή κουρέλι. Εύχεσαι να πεθάνεις το συντομότερο για να γλυτώσεις από το μαρτύριο. Η μόνη διέξοδος το κλάμα. Κλάμα, κλάμα, κλάμα ατελείωτο. Και η ευχή να πεθάνεις είναι συνέχεια στο μυαλό σου. Κάποια λύση ο ύπνος και φυσικά τα χάπια. Δεν ξέρω πόσα ψυχικά αποθέματα και πόση δύναμη βρήκα]

[για να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση. Δεν σταμάτησα την δουλειά, δεν καταλάβανε τίποτε τα παιδιά, ούτε κανείς άλλος από τους συγγενείς και γνωστούς, εκτός από λίγα άτομα που το είπα εγώ και ήξερα ότι θα με καταλάβουν.

Είμαι πολύ καλύτερα από τότε. Πάντα με την βοήθεια των χαπιών. 

O άντρας μου με βοήθησε και με στήριξε πάρα πολύ. Του είμαι ευγνώμων για αυτό. Δεν είμαι αχάριστη. Του αναγνωρίζω ότι χωρίς την δική του βοήθεια δεν θα το είχα ξεπεράσει. 

Κάθε φορά όμως που ακουμπώ στο μαξιλάρι μου, καθώς τα βλέφαρα μου κλείνουν (όχι μόνο από την κούραση αλά και από την επίδραση των αγχολυτικών και]

[αντικαταθλιπτικών, που όπως βλέπω δε θα τα αποχωριστώ μέχρι το τέλος της ζωής μου) έρχεται γλυκά ο ύπνος να με λυτρώσει και να με πάρει στην αγκαλιά του, να με ταξιδέψει σε μέρη αγνώριμα και εμπειρίες μοναδικές (ευτυχώς που υπάρχουν και τα όνειρα, ευκαιρία να "ζήσω" κάτι παραπάνω). Είναι η ώρα που σκέφτεσαι πιο έντονα αυτά που σε απασχολούν και σε προβληματίζουν. Τότε λοιπόν έρχεται στον νου μου η γλυκιά φωνή ενός καλού φίλου. Ενός φίλου που ήρθε και στάθηκε σαν αστεράκι στον γκρίζο ουρανό μου. Οι αχτίδες του ακτινοβολούν αισιοδοξία μες στην ψυχή μου. Μια ψυχή αστά να πάνε ρομαντική, υπερευαίσθητη, ]

[συναισθηματική και ερμητικά κλειστή. Kι όμως το φιλαράκι μου πήρε ένα κλειδάκι μαγικό και ξεκλείδωσε την πόρτα της. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευθώ και να εκμυστηρευτώ πράγματα που δεν τα λέω ούτε στον εαυτό μου. Όταν δεν αισθάνομαι καλά, ακούω την φωνή του να μου λέει: να σκέφτεσαι θετικά, μόνη σου θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Πράγμα δύσκολο αλλά προσπαθώ και το κάνω. Όταν είμαι στενοχωρημένη θέλω να του μιλήσω. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί να σε ακούσει και να σε καταλάβει. Πολλές φορές γράφω μηνύματα χωρίς να τα στέλνω. Δεν θέλω να τον ενοχλώ συνέχεια. Θα ]

[έχει κι εκείνος τα δικά του. Και με αυτόν τον τρόπο έστω, αισθάνομαι καλύτερα... Τον έχω εξιδανικεύσει. Ίσως ήταν η συγκυρία. Μου έδινε κουράγιο σε μια πολύ δύσκολή στιγμή για μένα. Έπρεπε να κρατηθώ από κάπου. Τα λόγια του και η γλυκιά του φωνή ήταν ένα στήριγμα για εμένα. Ελπίζω να μη με προδώσει. Λειτουργώ με το συναίσθημα. Είναι λάθος το ξέρω, αλλά έτσι είμαι δεν μπορώ να αλλάξω. 

Όλα αυτά που γράφω είναι αυθόρμητα και αληθινά. Πραγματικά δεν ξέρω αν είμαι αληθινή στη συναναστροφή μου με τους άλλους ανθρώπους, όταν είμαι σχεδόν πάντα χαμογελαστή, ετοιμή να αστειευτώ και να γελάσω. Γελάω πολύ εύκολα. Ίσως είναι μια άμυνα. Μια προσπάθεια να αντισταθμίσω τη μοναξιά μου.]