Αυτή η μάνα μου... (11)

Λοιπόν αφού εσύ έψαχνες τις τσέπες και τα τσαντάκια μου για να δεις αν παίρνω τα ψυχοφάρμακα, δεν σεβάστηκες δηλαδή την ιδιωτικότητα μου, δεν την σεβάστηκα ούτε εγώ. Έψαξα και εγώ τα συρτάρια σου και βρήκα ωραία πραγματάκια...

Δεκαπέντε χρόνια παίρνεις αντικαταθλιπτικά τι σου προσέφεραν; Τις ίδιες μαλακίες που έλεγες τότε τις ίδιες μαλακίες λες και τώρα.

[3 Φεβρουαρίου 2002. Απόψε είναι μια ευκαιρία να συγκεντρώσω όσα έχω γράψει κάποιες στιγμές που αισθάνομαι μελαγχολία και ήμουν σε άσχημη ψυχική κατάσταση. Τότε μου έρχονται κάποιες σκέψεις που γίνονται ποιήματα ή απλά γράφω τι αισθάνομαι. Πριν αρρωστήσω δεν έγραφα. Σχετικά πρόσφατα, από το καλοκαίρι και μετά είχα την ανάγκη να το κάνω. Έτσι έπιανα όποιο χαρτί βρισκόταν μπροστά μου. Έχω μαζέψει κάμποσα χαρτάκια που ήταν καταχωνιασμένα μέσα στις τσάντες μου, γιατί δεν θέλω να τα διαβάσει κανείς.]

[Aπόψε λοιπόν βρήκα την ευκαιρία, γιατί ο Βλάσης είναι νυχτερινός, ο Βασιλάκης κοιμάται, ο Δημήτρης βλέπει στην τηλεόραση το Δράκουλα κι εγώ έχω άδεια, οπότε δεν έχω το άγχος να ξυπνήσω νωρίς.

Απόψε όμως έγινε και κάτι άλλο, ψάχνοντας τις τσάντες μου, μήπως μου έχουν μείνει τίποτα σε ξεχασμένες δραχμές, βρήκα μια παλιά φωτογραφία. Είναι από ένα περίπατο του Λυκείου στο γήπεδο του Νεοχωρίου. Είμαι με τις φίλες μου. Μικρό κοριτσάκι με γλυκό προσωπάκι και βλέμμα. Είχα τη ζωή μπροστά μου. Μελαγχόλησα προς στιγμή. Χαμογέλασα σαρκαστικά και την έβαλα στην τσάντα μου.]

[Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω τις σκέψεις μου, για πρώτη φορά και να τις εξωτερικεύσω έστω και μ' αυτόν τον τρόπο. Καμιά φορά σκαρώνω ποιηματάκια με ύφος Καρυωτάκη. Ο Δημήτρης (έχουμε κοινά στοιχεία χαρακτήρα) μου έχει πει πολλές φορές να επισκεφθώ ψυχολόγο, για να μου αναλύσει τις αιτίες της απαισιοδοξίας μου. Όμως εγώ τις ξέρω καλά. 

Είναι γιατί δεν έχω να περιμένω τίποτε από τη ζωή. Το ξέρω καλά. Θα κυλήσει έτσι μίζερη και αδιάφορη μέχρι που το μικρό μου σώμα θα βαρύνει τους ώμους των τεσσάρων που θα με απλώσουν την υγρή γη της ιδιαιτέρας μου πατρίδας.]

[(κλεμμένο από τον Καρυωτάκη.) Και δεν το λέω αυτό από άποψη υλιστική αλλά γιατί μου λείπει η κατανόηση, η επικοινωνία, η πνευματική και ψυχική επαφή.

Πως να πορευτείς ζώντας μόνο στην πεζή καθημερινότητα;

Θα μου πεις έχεις τα παιδιά σου. Δεν είναι ένας λόγος αυτός να έχει ενδιαφέρον η ζωή σου; 

Τα παιδιά τα μεγάλωσα με ήθος και αρχές. Τους έχω εμπιστοσύνη, είμαι πάντα κοντά τους και φυσικά θέλω να είναι πάντα καλά και ευχαριστημένα και να τα βλέπω να προοδεύουν. Θα πάρουν όμως το δικό τους δρόμο. Θα κάνουν τη δική τους ζωή. Εγώ σαν άτομο, σαν ξεχωριστή οντότητα δεν έχω το δικαίωμα να ζητάω]

[την ευτυχία για τον εαυτό μου; Ίσως είναι εγωιστικό, εγωκεντρικό αυτό που λέω. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δεν έζησα τίποτε από τη ζωή. Δεν έζησα τον έρωτα με όλα του τα καλά ή τα άσχημα, τις συγκινήσεις, τις χαρές, τις πίκρες, τις απογοητεύσεις, το αντάμωμα της ψυχής. Γιατί εγώ εκεί βάζω τον έρωτα. Πρώτα στο αντάμωμα της ψυχής και μετά του κορμιού. Ήταν βλέπεις ντροπή για την οικογένειά μου και όχι μόνο τη δική μου, να κάνει σχέση ένα τίμιο κορίτσι και από καλή οικογένεια. Ήταν μέγα αμάρτημα. Τι θα πει ο κόσμος. Η κατακραυγή θα ήταν μεγάλη και το βάρος της ταπείνωσης ασήκωτο.  Για αυτό αφού δεν πέρασα στο πανεπιστήμιο βρήκαμε ένα]

(συνεχίζεται)