Όταν ήμουνα μικρός από 9 μέχρι 17 χρονών δηλαδή, πήγαινα κατηχητικό σχολείο. Μην νομίζετε ότι τα σημερινά κατηχητικά είναι όπως αυτά των παλαιών χρόνων, όπου έχεις έναν ιερέα να σου λέει μόνο ιστοριούλες... Χε χε τα σημερινά κατηχητικά είναι πολύ πιο τζαμάτα. Θυμάμαι ότι κάναμε ένα σωρό ωραία πράγματα, παίζαμε σε θεατρικές παραστάσεις κάθε πρωτοχρονιά, συμμετείχαμε σε αθλητικά τουρνουά, σε εκδρομές, παίζαμε επιτραπέζια και γενικά νιώθω ότι έκανα τόσα πράγματα εκεί ως έφηβος που θα ήταν τυχεροί άλλοι συνομήλικοι μου αν τα είχαν ζήσει πιστέψτε με, σε σχέση με την «ψυχαγωγία» που τους προσφέρονταν αλλού. Το πιο ωραίο όμως ήταν οι πιο κλειστοί –κύκλοι ομάδες που διοργάνωναν οι κατηχητές για τους πιο «αφοσιωμένους». Σας θυμίζει κάτι αυτό το σύστημα; Χε χε από την δική μου ομάδα αντέξαμε να μείνουμε μέχρι το τέλος, μέχρι δηλαδή και την Γ Λυκείου 4 παιδάκια και όλοι μαζί κάναμε φοβερά και τρομερά πράγματα, όπως σκετς με εντελώς δικό μας σενάριο,τον περίφημο αστυνόμο Σαΐνη, τα οποία άφησα...