Ripping my Greek Fat Body Reloaded

Όταν μετά από χρόνια έπιασα δουλειά ο ίδιος ως εκπαιδευτικός και πιο συγκεκριμένα ως δάσκαλος και συνάντησα έναν θλιμμένο μαθητή σε μία από τις τάξεις που έτυχε να αναλάβω κατάλαβα αμέσως ότι έπρεπε να τον βοηθήσω... Ήταν η δεύτερη χρονιά που δούλευα ως δάσκαλος, και θέλω σ’ αυτό το σημείο να επισημάνω πως επειδή σε αυτό το blog θα γράψω για πολλές μαύρες και σκοτεινές περιόδους της ζωής μου θα ήθελα να πω μια όμορφη αλήθεια. Η δεύτερη χρονιά που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν ίσως από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Είχα μόλις περάσει από συμπληγάδες πέτρες και από φουρτουνιασμένα κύματα και είχα φτάσει μάλλον σε ένα ήρεμο λιμάνι για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω στην συνέχεια με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες... Λοιπόν από εκείνη την χρονιά θυμάμαι έντονα τον Βασίλη. Ο Βασίλης ήταν τότε μαθητής μου. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ότι τον Βασίλη τον έπιαναν τα κλάματα χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος μέσα στην τάξη, στην μέση του μαθήματος. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά...

Θα σας μιλήσω για τα αμέσως επόμενα χρόνια στην ζωή μου. Πήγα στην 1η δημοτικού ίσως πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε. Ήμουν 5,5 χρονών. Ξέρετε τότε δεν υπήρχε αυτός ο νόμος που λέει ότι πρέπει να κλείσεις οπωσδήποτε τα 6 για να πας στην 1η δημοτικού. Λοιπόν σε όλο το δημοτικό απλά ήμουνα μόνος, φοβόμουν να αναπτύξω φιλίες, συνήθως καθόμουν μόνος μου στην τάξη, έπαιζα καμιά φορά με κορίτσια, ήθελα όμως να παίζω και με αγόρια αλλά νομίζω ότι φοβόμουν. Φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος αλλά τότε δεν το γνώριζα. Είχε συμβεί κάτι πολύ ντροπιαστικό μια φορά. Ήταν ντροπιαστικό γιατί ήμουν πολύ μεγάλος για να συμβεί. Νομίζω ήμουν στην Τρίτη δημοτικού και είχα κατουρηθεί απάνω μου μέσα στην τάξη. Νομίζω ότι αυτό έγινε ακριβώς γιατί φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος. Ξέρετε κάτι; Οι γονείς μου ή μάλλον η μητέρα μου για να ακριβολογώ είχε γίνει πολύ υπερπροστατευτική μετά από αυτό που έγινε στα Λιόσια. Δηλαδή θα έλεγα ακραία υπερπροστατευτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την 1η δημοτικού...

κιλά: 92

Όταν πριν λίγους μήνες, ρώτησα τους γονείς μου αν θυμούνταν κάτι για αυτό που μου συνέβη τότε, η μητέρα μου αμέσως το αρνήθηκε. Φυσικά έλεγε ψέματα. Είναι πασιφανές κάποιες φορές αν ο άλλος σου λέει ψέματα ειδικά όταν το γεγονός για τον οποίο τον ρωτάς τον επηρεάζει συναισθηματικά. Εκείνη την μέρα που ρώτησα για αυτό… Βασικά θα σας φανεί κάπως αστείο, αλλά τόλμησα να ρωτήσω επειδή τα σκεφτόμουν όλα αυτά και η μητέρα μου με είπε ανεύθυνο επειδή έκανα μπάνιο και είχα βρέξει το πάτωμα! Αμέσως μετά έφυγα από το σπίτι, πήγα σε ένα από τα σκοτεινά μέρη, θα καταλάβετε στο μέλλον ποια μέρη αποκαλώ έτσι και η συνεννόηση έγινε με μηνύματα μέσω του αδελφού μου. Είπαν ότι θυμόταν κάτι ο πατέρας μου... Αλλά την επόμενη μέρα η μητέρα μου, μου έπιασε την κουβέντα και μου είπε ότι τότε που είχε συμβεί, ότι είχε συμβεί… δεν είχα πει κάτι ξεκάθαρα και πως στην συνέχεια εγώ ήμουν αυτός που είπα ότι αυτά τα παιδιά ήταν κακά και ότι δεν θα ήθελα να ξαναπάω να παίξω μαζί τους. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αντιφ...

Είναι μια ανάμνηση αλλοιωμένη και όχι ξεκάθαρη… Τότε μέναμε εγώ και η οικογένεια μου στα Ν.Λιόσια… Θυμάμαι πολύ καλά πως υπήρχε μια αλάνα κάτω από την πολυκατοικία που μέναμε και στην οποία κατεβαίναμε και παίζαμε τα παιδιά της γειτονιάς… Απέναντι από την πολυκατοικία υπήρχε ένα ξυλουργείο. Θυμάμαι λοιπόν, πως μία ημέρα μου συνέβη κάτι πολύ άσχημο. Θυμάμαι πως κάποια από αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά με πήραν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο και νομίζω ότι ήταν μέσα σ αυτό το ξυλουργείο. Εκεί συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι επακριβώς τι έγινε. Θα σας πω όμως αμέσως παρακάτω τι ακριβώς θυμάμαι και γιατί το θυμάμαι έτσι όπως το θυμάμαι. Λοιπόν αυτό που θυμάμαι είναι την μητέρα μου να με ψάχνει με αγωνία και εμένα να ανεβαίνω ξανά πάνω στην αλάνα να και να πηγαίνω κοντά της. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας με ρώτησε τι έγινε που ήσουν. Και εγώ της απάντησα ότι ήμουν με αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά και ότι με είχαν πειράξει στο σώμα μου… Αμέσως μετά θυμάμα...

Η μνήμη μας δεν είναι κάτι στατικό. Και δεν είναι κάτι που δεν αλλοιώνεται. Πόσο μάλλον όταν είμαστε παιδιά. Ακόμα χειρότερα αν είσαι παιδί προσχολικής ηλικίας. Σε αυτήν την ηλικία, φίλοι μου όταν σου συμβεί κάτι άσχημο, η μνήμη σου επηρεάζεται από αυτά που θα σε ρωτήσουν οι ενήλικες και τον τρόπο με τον οποίο θα σε προσεγγίσουν, αυτά που θα σε ρωτήσουν, τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουν… Είμαι ευγνώμων που τα μαθαίνω όλα αυτά τώρα γιατί πλέον κατάλαβα τι έχει συμβεί στη ζωή μου και μπορώ να επιβεβαιώσω τα όσα γράφονται στα επιστημονικά βιβλία. Δύο πράγματα με διασκεδάζουν και μου αρέσουν όσο τίποτα άλλο σε αυτή την ζωή... Λοιπόν το πρώτο είναι η γνώση. Είναι κάτι που μου άρεσε από πάρα πολύ μικρός. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα. Και τα τρία τελευταία χρόνια όμως δεν πάω πίσω...Και το λέω αυτό γιατί δεν έχω διαβάσει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου όσο στα χρόνια στα οποία πήγαινα στο δημοτικό σχολείο και τα τρία τελευταία χρόνια που σπουδάζω στο μεταπτυχιακό. Ξέρετε κάτι; ...

Όταν ήμουν 6 μηνών οι γονείς μου «τα χρειάστηκαν». Τώρα που μεγάλωσα μου λένε πως εκείνη την μακρινή και μυθική εποχή(1984), είχα κοντέψει να πεθάνω. Για παραπάνω από ένα μήνα είχα πυρετό και είχα κοντέψει να σκάσω. Για μέρες με πήγαιναν σε γιατρούς και αυτοί δεν έβρισκαν τίποτα, μου έδιναν απλά αντίβιωση ενώ χρειαζόμουν κάτι άλλο. Κάποια στιγμή σε έναν από τους γιατρούς που με είχαν πάει του ήρθε επιφοίτηση και κατάλαβε ότι είχα ουρολοίμωξη. Λένε ότι είπε στη νοσοκόμα να μου κάνει καμιά ντουζίνα ενέσεις στο ποπουδάκι για να την σκαπουλάρω. Πονούσα, πονούσα πολύ όταν μου έκανε αυτές τις ενέσεις η νοσοκόμα και όποτε ερχόταν και την έβλεπα έκλαιγα. Ήταν ένας πόνος που δυστυχώς θα με συντρόφευε σε όλη την διάρκεια της υπόλοιπης αξιοθρήνητης ζωή μου. Θα έπαιρνε την μορφή από ένα σωρό διαφορετικές καταστάσεις και συμβάντα και εσείς αν έχετε γερό στομάχι μπορείτε να συνεχίσετε να μπαίνετε σε αυτό το blog. Για εμένα που τα έζησα είναι η ζωή μου. Για εσάς όμως θα είναι σαν ένα τρελό τρενάκι στ...

Στο μεταπτυχιακό που κάνω ασχολούμαστε με το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος και η νόηση των ανθρώπων. Ίσως σας μιλήσω λίγο περισσότερο για το μεταπτυχιακό στο οποίο σπουδάζω και για όσα μαθαίνω εκεί στο μέλλον, γιατί αυτό που σπουδάζω τώρα είναι ένα όνειρο το οποίο είχα από πολύ μικρός. Προς το παρόν όμως ας εστιαστούμε στο θέμα της μνήμης. Οι μνήμες, λένε, μας κάνουν αυτό που είμαστε στο παρόν. Ο κάθε ένας από εμάς έχει μια πολύ ξεχωριστή ιστορία να διηγηθεί και η ιστορία του καθενός μας, μας κάνει αυτό που είμαστε. Η μνήμη μας χωρίζεται σε διάφορες κατηγορίες. Για παράδειγμα έχουμε την διαδικαστική μνήμη, η οποία αναφέρεται στις ικανότητες που έχουμε μάθει για μηχανικές λειτουργίες, όπως το πώς να κάνουμε ποδήλατο ή να οδηγούμε το αυτοκίνητο μας και την επεισοδιακή μνήμη που αναφέρεται σε αυτά που θυμόμαστε από την ζωή μας. Ο εγκέφαλος μας έχει ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, για να τις αποθηκεύει και να τις τακτοποιεί. Έχουμε μάθει πολλά για το πώς ο εγκέφαλος τ...